Δύο 70χρονοι άντρες, ο Μάικ και ο Τζο, ήταν φίλοι όλη τους τη ζωή.
Όταν έγινε σαφές ότι ο Τζο πεθαίνει, ο Μάικ τον επισκεπτόταν κάθε μέρα.
Μια μέρα ο Μάικ λέει στον φίλο του «Τζο, αγαπούσαμε και οι δύο το ποδόσφαιρο όλη μας τη ζωή, και παίζαμε ποδόσφαιρο τα Σάββατα μαζί για τόσα χρόνια. Κάνε μου μια χάρη, όταν φτάσεις στον Παράδεισο, με κάποιο τρόπο πρέπει να με ενημερώσεις αν υπάρχει ποδόσφαιρο εκεί.» Ο Τζο κοίταξε τον Μάικ από το κρεβάτι του θανάτου του, απαντώντας «Μάικ, είσαι ο καλύτερός μου φίλος για πολλά χρόνια. Αν είναι εφικτό, θα σου κάνω αυτή τη χάρη.» Λίγο μετά, ο Τζο δυστυχώς ξεψυχά.
Τα μεσάνυχτα, μερικές νύχτες αργότερα, ο Μάικ ξυπνά από έναν ήσυχο ύπνο, από μια εκτυφλωτική λάμψη λευκού φωτός και μια φωνή που τον φωνάζει.
«Μάικ… Μάικ!»
«Ποιος είναι?»
«Είμαι εγώ, ο Τζο».
«Τζο! Πού είσαι;»
«Στον παράδεισο», απαντά ο Τζο. «Έχω μερικά πολύ καλά νέα και λίγα άσχημα νέα».
«Πες μου πρώτα τα καλά νέα», λέει ο Μάικ.
«Τα καλά νέα», λέει ο Τζο, «είναι ότι υπάρχει ποδόσφαιρο στον παράδεισο. Ακόμα καλύτερα, όλοι οι παλιοί μας φίλοι που πέθαναν πριν από εμάς, είναι επίσης εδώ. Καλύτερα και από αυτό, είμαστε όλοι νέοι και πάλι. Ακόμα καλύτερα, είναι πάντα άνοιξη και δεν βρέχει ούτε χιονίζει ποτέ. Οι γυναίκες μας είναι επίσης εδώ, νέες και όμορφες! Και το καλύτερο όλων, μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο όποτε θέλουμε και δεν κουραζόμαστε ποτέ!!»
«Αυτό είναι φανταστικό», λέει ο Μάικ. «Είναι πέρα από τα πιο τρελά μου όνειρα! Ποια είναι λοιπόν τα άσχημα νέα;»
«Είσαι και εσύ στην ομάδα, για αυτό το Σάββατο».
