Ο Γιάννης και η Μαίρη πετάνε για Αυστραλία. Θα μείνουν για δύο εβδομάδες, για να γιορτάσουν την 40η τους επέτειο. Ξαφνικά, ο πιλότος ανακοινώνει: “Κυρίες και κύριοι, φοβάμαι πως έχω άσχημα νέα. Οι τουρμπίνες μας σταμάτησαν να λειτουργούν και θα επιδιώξουμε αναγκαστική προσγείωση. Για καλή μας τύχη, πολύ κοντά μας βρίσκεται ένα ερημονήσι, οπότε θα καταφέρουμε, λογικά, να προσγειωθούμε. Δε νομίζω, όμως, πως έχουμε πολλές πιθανότητες να μας βρει κάποιος. Λογικά θα ξεμείνουμε εκεί για όλη μας τη ζωή”.
Χάρη στο προσωπικό του αεροπλάνου, καταφέρνουν, πράγματι, να προσγειωθούν. Μία ώρα αργότερα, ο Γιάννης, ταραγμένος από την προσγείωση, ρωτάει τη γυναίκα του: “Μαίρη, πληρώσαμε τη δόση του δανείου μας;”
“Όχι, ξέχασα να κάνω την πληρωμή”, απαντά η γυναίκα.
“Την πιστωτική την πληρώσαμε;”, ξαναρωτάει ο άντρας.
“Όχι, ούτε την πιστωτική”, απαντά η Μαρία.
“Ούτε τη δόση του αυτοκινήτου;”, ξαναρωτάει.
“Ούτε”.
Ο Γιάννης αγκαλιάζει τη Μαίρη και της Μαίρη το μεγαλύτερο φιλί εδώ και 40 χρόνια.
“Τι συνέβη;”, τον ρωτάει.
“Θα μας βρουν σίγουρα!”, φωνάζει γεμάτος χαρά.
